Potężna sylwetka gotyckiego kościoła farnego z wysoką wieżą stanowi element dominujący w panoramie miasta. Do zwartej bryły kościoła przylega od zachodu 62-metrowa wieża zwieńczona wczesnobarokowym hełmem. Zachowały się późnogotyckie, uskokowe szczyty kościoła, ozdobione sterczynami, płycinami i przezroczami. Szczyt zachodni, słabo widoczny, ukryty został w wieży. Z zewnątrz kościół opięty jest wielouskokowymi szkarpami. Wnętrze przykrywają cenne sklepienia gwiaździste z XV/XVI w. Na przestrzeń świątyni składają się głównie prostokątne trójprzęsłowe prezbiterium i nawa o tej samej szerokości.
Czas powstania kościoła nie jest dokładnie znany. Prawdopodobnie budowę podjęto zaraz po drugiej lokacji miasta w 1393 r., pierwsza wzmianka z 1421 r. mówi o fundacji jednego z ołtarzy. Pierwotnie kościół nie miał wieży, którą dostawiono w końcu XVI w. Bryła bez większych zniekształceń zewnętrznych przetrwała do naszych czasów. Na skutek generalnej przebudowy wnętrza w 1892 r. kościół został pozbawiony cennych sprzętów i tablic epitafijnych. W wystroju wnętrza najcenniejszy jest znajdujący się w bocznym ołtarzu późnorenesansowy obraz Adoracji Matki Boskiej przez św. Wojciecha i św. Stanisława z ok. 1620 r., zapewne autorstwa Andrzeja Stussa. Ołtarz główny zbudowano w 1892 r. z wykorzystaniem późnobarokowych rzeźb Piotra i Pawła. Centralnie osadzono w nim kopię obrazu Tycjana "Wniebowzięcie Najświętszej Marii Panny" z oryginału z kościoła Santa Maria Gloriosa dei Frari w Wenecji. Ciekawym zabytkiem jest przyścienny manierystyczny nagrobek Jerzego Jączyńskiego, obecnie znajdujący się w kruchcie pod wieżą. W bocznej kaplicy na uwagę zasługują freski wykonane w 1955 r. techniką sgraffito autorstwa Jana Berdyszaka.
Przy murze kościelnym stoi barokowa, kamienna figura św. Jana Nepomucena z 1734 r.
